Jarosław Leon Iwaszkiewicz, ur. 20 lutego 1894 w Kalniku. Prozaik, poeta, dramatopisarz, eseista, tłumacz i librecista.
W 1915 debiutował wierszem "Lilith" w jedynym numerze pisma "Pióro". Był aktorem i kierownikiem literackim kijowskiego Teatru Studya. Wiosną 1918 wstąpił do 3 Korpusu Polskiego, po jego rozbrojeniu wrócił do Krakowa, był członekiem grupy Skamander. Należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich. Wykładowca i redaktor, w czasie II wojny światowej działał na rzecz ochrony zabytków, jego Willa w Stawisku przez cały okres okupacji, a także po upadku powstania warszawskiego, była schronieniem dla wielu Polaków i Żydów zagrożonych aresztowaniem, za tą pomoc 21 stycznia 1988 wraz z żoną został uhonorowany medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. W 1971 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego a w 1979 Jagiellońskiego. Napisane przez niego Dzienniki są dokumentem przedstawiającym życie pisarza we wszystkich aspektach: rodzinnym, uczuciowym, towarzyskim, społecznym i politycznym.
Do charakterystycznych i najtrwalszych cech jego poezji należą: silna wrażliwość oddająca z niezwykłą intensywnością urodę świata, kult sztuki oraz jasna świadomość nieosiągalności szczęścia. W jego utworach znajdziemy również nastrój nostalgicznych historii o daremności ludzkich poczynań, marzeniach niweczonych przez czas.
Jak pisał o nim jeden ze skamandrytów Marek Radziwon:
"Iwaszkiewicz czekał, nie wykonywał gwałtownych ruchów nie manifestował pierwszy, ale też pierwszy nigdy niczego nie popierał. Nie angażował się zanadto, ale jednak na tyle, żeby nie stać się całkowicie bezbronnym, nie wypaść poza oficjalny krąg."
Zmarł 2 marca 1980 w Warszawie. Obecnie w jego Willi w Stawisku znajduje się Muzeum im. Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów.
